غزل 470 - حافظ - سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی (فیلم)

سینه مالامال ِ دَرد است ای دریغا مرهمی، دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی، چشم ِ آسایش که دارد از سپهر ِ تیزرو، ساقیا جامی به من ده تا بیاسایم دمی، زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت، صعب روزی بوالعجب کاری پریشان عالَمی، سوختم در چاه ِ صبر از بهر ِ آن شمع ِ چگل، شاه ِ ترکان فارغ است از حال ِ ما کو رستمی!